نقش مربیان در روانشناسی ورزشکاران

آنچه در عرفان مورد بحث است، خود شناسی جهت رسیدن به حق است. در آموزه های دینی بیان می شود که «مَن عَرَفَ نَفسَه فَتَد عَرَفَ رَبَّه.» هر کس که خویشتن را بشناسد خدای خود را شناخته است و این بحث خودشناسی پایه واساس عرفان است و نقطه شروع تزکیه نفس و درمان بیماریهای جسمی و روحی. چنانکه درمان بیماریهای حسد، کینه توزی، دروغگویی، عناد، همه اینها به مدد تزکیه نفس و قرار گرفتن در صراط مستقیم مهیا می شود.عرفا؛ طریقت، شریعت، حقیقت را مسیر راه می دانند که طریقت همان تهذیب اخلاق است یعنی تهی کردن درون از رذایل اخلاقی و آنان همانطور که تا خلاء ایجاد نشود یعنی تا ظرف درون خالی نشود نمی توان آن را پر کرد.(ر.ک. شبستری، شیخ محمود، 1363:  86) شاهد مثال دراشعار:

جهان منزل راحت اندیش نیست / ازل تا ابد، یکنفس بیش نیست

سراسر جهان گیرم از توست بس/ چه میخواهی آخر از این یکنفس

فلک بین که با ما جفا میکند/ چها کرده است و چها میکند

چه افسرده‌ای رنگ رندان بگیر / چرا مرده‌ای آب حیوان بگیر

ندوزی چو حیوان نظر بر گیاه /   بیابی اگر لذت اشک و آه

بیا تا بساقی کنیم اتفاق / درونها مصفا کنیم از نفاق

بیائید تا جمله مستان شویم / ز مجموع هستی پریشان شویم

از آن می که روح روانست و بس/از آن می که اکسیر جانست و بس
رضی را بده جامی از لطف عام/بجانان رسان جان او والسلام

میررضی صوفی یا همان عارف عملی:  

آیت الله حسن زاده عاملی عرفان رادر حیطه کشف و مکاشفه می داند»:انسان‏ واقعی و حقیقی در عرف عرفان آن کسی است که به فعلیت‏ رسیده و متصف به صفات ربوبی و محاسن اخلاق و آداب‏ است و گرنه همان حیوان ناطق یعنی جانور گویاست« . وچون ایشان بعنوان صوفی مشهوراست تصوف دراصل عرفان عملی است

»از این رو تصوف مناسبت بیشتر با عرفان عملی دارد چنانکه واژه عرفان بیشتر عرفان نظری را تداعی می کند و با آن متناسب تر است: « مصباح یزدی( 1386 ). شاهد مثال دراشعار:

دررهایی از منیت وخودپرستی/دگر سینه‌ام چون خم آمد بجوش

مرادی نشد حاصلت در مرید/در این آرزو گشت، مویت سفید

بیا بگذر از قید ناموس و ننگ/بزن شیشه? خودپرستی به سنگ

 همه دردم همه داغم همه عشقم همه سوزم/همه در هم گذرد هر مه و سال و شب و روزم
وصل و هجرم شده یکسان همه از دولت عشقت/چه بخندم چه بگریم چه بسازم چه بسوزم
گفتنی نیست که گویم ز فراقت به چه حالم/حیف و صد حیف که دور از تو ندانی به چه روزم
دست و پایم طپش دل همه از کار فکنده/چشم بر جلوه? دیدار نیفتاده هنوزم
غصه?‌ بی‌غمیم داغ کند ور نه بگویم/داغ بی‌دردیم از پا فکند ور نه بسوزم
رضیم، جمله? آفاق فروزان ز چراغم/همچو مه، چشم بدریوزه? خورشید ندوزم

خلاصه زندگی نامه: میرزا محمد رضی معروف به میررضی آرتیمانی از شاعران و عارفان مشهور زمان صفویه است که در نیمه دوم قرن دهم هجری قمری در روستای آرتیمان از توابع تویسرکان به دنیا آمد. در ایام جوانی به همدان عزیمت و در آنجا مشغول تحصیل شد و در سلک شاگردان میرمرشد بروجردی درآمد. میررضی به علت شایستگی وافری که داشت زود مورد توجه شاه عباس صفوی قرار گرفت و در جمع منشیان و میرزایان شاه در آمد و به همین دلیل بود که داماد خاندان بزرگ صفوی شد. او در سال 1037 هجری قمری دیده از جهان فرو بست. سیدی است صاحب ذوق و حال عرفانی با افضال در معارف الهیه مسلم آفاق و در مدارج حقانیه در عالم طاق معاصر شاه عباس صفوی و والد میرزا ابراهیم متخلص به ادهم است وی که از رِندان مست و عارفان پاکدل و صوفیان صافی دل است علوم نقلی و عقلی او را چون حجابی می بیند که انسان را به خود متوجه می سازد و از عشق به معشوق یکتا باز میدارد و در ساقینامه خود که سرشار از مفاهیم عرفانی است .می فرماید:

قلم بشکن و دور افکن سبق بسوزان کتاب و بشویان ورق

که گفته است چندین ورق ار ببین بگردان ورق را و حق را ببین

و در جایی دیگر سروده است:

کتاب اشـــــارت اَبرو بخوان شفا در لب جام پُر بــاده دان

بمن جان من می بده می بــده پیـاپی پـیـاپی پیـاپی بـده

او را در محل خانقاهش در تویسرکان به خاک سپردند. از او حدود 1200بیت شعر به جا مانده که معروفترین آنها ساقی نامه اوست.غزلیات ( 94 غزل )،قصاید ( کوی عشق - قصیده 2 )،رباعیات ( 100 رباعی )،مقطعات و غزلیات ناتمام ( 20 شعر )،مفردات ( 9 شعر )،ساقی نامه و سوگندنامه