خلاصه زندگی نامه: میرزا محمد رضی معروف به میررضی آرتیمانی از شاعران و عارفان مشهور زمان صفویه است که در نیمه دوم قرن دهم هجری قمری در روستای آرتیمان از توابع تویسرکان به دنیا آمد. در ایام جوانی به همدان عزیمت و در آنجا مشغول تحصیل شد و در سلک شاگردان میرمرشد بروجردی درآمد. میررضی به علت شایستگی وافری که داشت زود مورد توجه شاه عباس صفوی قرار گرفت و در جمع منشیان و میرزایان شاه در آمد و به همین دلیل بود که داماد خاندان بزرگ صفوی شد. او در سال 1037 هجری قمری دیده از جهان فرو بست. سیدی است صاحب ذوق و حال عرفانی با افضال در معارف الهیه مسلم آفاق و در مدارج حقانیه در عالم طاق معاصر شاه عباس صفوی و والد میرزا ابراهیم متخلص به ادهم است وی که از رِندان مست و عارفان پاکدل و صوفیان صافی دل است علوم نقلی و عقلی او را چون حجابی می بیند که انسان را به خود متوجه می سازد و از عشق به معشوق یکتا باز میدارد و در ساقینامه خود که سرشار از مفاهیم عرفانی است .می فرماید:

قلم بشکن و دور افکن سبق بسوزان کتاب و بشویان ورق

که گفته است چندین ورق ار ببین بگردان ورق را و حق را ببین

و در جایی دیگر سروده است:

کتاب اشـــــارت اَبرو بخوان شفا در لب جام پُر بــاده دان

بمن جان من می بده می بــده پیـاپی پـیـاپی پیـاپی بـده

او را در محل خانقاهش در تویسرکان به خاک سپردند. از او حدود 1200بیت شعر به جا مانده که معروفترین آنها ساقی نامه اوست.غزلیات ( 94 غزل )،قصاید ( کوی عشق - قصیده 2 )،رباعیات ( 100 رباعی )،مقطعات و غزلیات ناتمام ( 20 شعر )،مفردات ( 9 شعر )،ساقی نامه و سوگندنامه