بدون تردید همه ما خیر و صلاح فرزندان مان را می خواهیم . همه می ‌خواهیم تجارب زندگی مان را به آنها منتقل کنیم و همه می‌ خواهیم فرزندان مان طوری بار بیایند که اشتباهات ما را تکرار نکنند.اما همگی اذعان به این مطلب داریم که پرورش کودکان کار پیچیده ای است. به خاطر ویژگی های متفاوت کودکان، هیچ دستورالعمل خاصی برای پرورش همه آنها وجود ندارد. هر کودک برای رشد، بنا به خصوصیات فردی و محیطی اش به روشی متفاوت از دیگر کودکان نیازمند است. آنچه مشاوره می نامند تنها بخش کوچکی را شامل می شود. اما شرایطی برای پرورش بهتر کودکان لازم و ضروری است.

مخصوصاً وقتی روانشناسان خانواده از این شرایط برای شناسایی بهترین پدر و مادرها استفاده می کنند:

می دانند چه وقتی اجازه رفتن دارند

واقعیت، تلخ یا شیرین، این است: ما تنها زمانی اجازه داریم از بخش عمده مسؤولیتمان به عنوان والدین چشم پوشی کنیم که کودکانمان را تشویق کنیم خود کارهای شخصی شان را انجام دهند، به آنها بیاموزیم که مستقل بیندیشند، مشکلات شخصی شان را حل کنند و توانایی هایشان را به طور کامل بشناسند و باور کنند.

متأسفانه تعدادی از والدین کارهایی را برای کودکشان انجام می دهند که او به راحتی از عهده انجام آن بر می آید. برای آنکه کودکانمان آسوده باشند و ناراحت نشوند، وظیفه ماست آنها را در مشکلات یاری کنیم و آنها را رهایی بخشیم. اما این کارمان باید به گونه ای باشد که به او بیاموزیم از اشتباه خود درس بگیرد. کودک 2 ساله ما توانایی آن را دارد که خود لباس بپوشد. البته باید به او آموخت چگونه این کار را انجام دهد و لباسهایی در اختیارش گذاشت که پوشیدن و در آوردن آن راحت باشد. هنوز خیلی از والدین، تا وقتی که کودکشان به مهدکودک برود خود لباس به کودکشان می پوشانند. در آنجاست که کودک، این فرصت را می یابد استعدادهای خود را گسترش دهد، تواناییهای خود را بشناسد و حتی از به کار بردن آنها لذت ببرد. همین طور، باید کودکان را تشویق کرد رفتارهای اشتباهشان را بررسی کنند و به یک نتیجه درست برسند. فرض کنید برای مثال یک کودک، دوچرخه اش را در کوچه رها می کند. مطمئناً، برای والدین وسوسه انگیز است که دوچرخه او را سر جای خود بگذارند. اما بهترین کار آن است که کودک را از عواقب این کار با چنین پرسشهایی آگاه کنند: «فکر می کنی برای دوچرخه ات که توی کوچه انداختی چه اتفاقی می افتد؟» اگر شانس یارتان باشد او با این پرسش درباره آن فکر خواهد کرد و به این نتیجه می رسد بهتر است دوچرخه را سرجای خود بگذارد.

جوهرانسان کاروفعالیت است: 

دو رباعى منسوب به امیرالمؤمنین [على] علیه‏السلام در دیوان منسوب به ایشان [است]، در یکى مى‏فرماید: «براى من سنگ کشى از قلّه‏هاى کوه ـ یعنى چنین کار سختى ـ گواراتر و آسان‏تر است از اینکه منّت دیگران را به دوش بکشم»

به من مى‏گویند: در کار و کسب ننگ است؟ و من مى‏گویم: ننگ این است (مى‏دانیم على علیه‏السلام همین کارهایى را که ما اسمش را عملگى مى‏گذاریم، انجام مى‏داد. مثل حفر چاه و قنات، کشت درخت، آباد کردن باغ‏ها و احیانا کار به شرط مزد گرفتن، هرچند براى غیر مسلمان. گاهى على علیه‏السلام در باغ‏هاى مدینه مى‏رفت و براى بنى‏قریظه و بنى‏النّضیر که یهودیان مدینه بودند، کار مى‏کرد و مزد مى‏گرفت و با آن پول، زندگى مى‏کرد. قهرا چنین انسانى مورد تهاجم قرار مى‏گیرد که تو [عار نمى‏کنى] از چنین کارها؟!

در رباعى دیگر مى‏فرماید: اگر مى‏خواهى آزاد زندگى کنى، مثل برده زحمت بکش و آرزویت را از مال هرکسى که باشد، بِبُر. نگو این‏کار مرا پست مى‏کند؛ زیرا از مردم خواستن، از هر چیزى بیشتر ذلّت مى‏آورد.

وقتى که از دیگران بى‏نیاز باشى، هر کارى داشته باشى، از همه مردم بلند قدرتر هستى

شهید مطهری در کتاب تعلیم و تربیت در اسلام درباره اهمیت کار و جهاد اقتصادی در نگاه اسلام و پیشوایان دین می نویسد: بى‏کارى، در اسلام مردود و مطرود است و کار به  عنوان یک امر مقدّس شناخته شده است....

در زبان دین، وقتى مى‏خواهند تقدس چیزى را بیان کنند، به این‏صورت بیان مى‏کنند که خداوند فلان چیز را دوست دارد. مثلاً در حدیث وارد شده است: «اِنَّ اللّهَ یُحِبُّ المُومِنَ المُحتَرِف؛ خداوند مؤمنى را که داراى یک حرفه است و بدان اشتغال دارد، دوست دارد» یا اینکه گفته‏اند: «اَلکادُّ عَلى عِیالِهِ کَالمُجاهِدِ فى سَبیلِ اللّهِ؛ کسى که خود را براى اداره زندگى[اهل و عیالش] به مشقّت مى‏اندازد، مانند کسى است که در راه خدا جهاد مى‏کند.» آن حدیث نبوى معروف نیز فرموده است: «مَلعون مَن اَلقى کَلَّهُ عَلَى النّاسِ»؛ هر کسى که بى‏کار بگردد و سنگینى [اقتصادى] خود را بر دوش مردم بیاندازد، ملعون است و لعنت خدا شامل اوست. این حدیث در وسائل و بعضى کتب دیگر است. حدیث دیگرى در «بحار» و برخى کتب دیگر هست که وقتى در حضور مبارک رسول الله صلى‏الله‏علیه‏و‏آله درباره کسى سخن مى‏گفتند که فلانى چنین و چنان است، حضرت مى‏پرسید: کارش چیست؟ اگر مى‏گفتند کار ندارد، مى‏فرمود: «سَقَطَ مِن عَینى؛ یعنى در چشم من دیگر ارزشى ندارد». در این زمینه متون زیادى داریم. در همین کتاب کوچک «داستان راستان» از حکایات و داستان‏هاى کوچکى که از پیامبر و امیرالمؤمنین على علیه‏السلام و دیگر ائمه علیهم‏السلام نقل کرده‏ایم، فهمیده مى‏شود که چقدر کار کردن و کار داشتن از نظر پیشوایان اسلام مقدّس است. درست برعکس آن چیزى است که در میان برخى متصوّفه و زاهد مآبان و احیانا در فکر خود ما رسوخ داشته است که کار را فقط در صورت بیچارگى و ناچارى درست مى‏دانیم.

 یعنى هر کسى که کارى دارد، مى‏گوییم این بیچاره محتاج است و مجبور است که کار کند. فى حدّ ذاته، آن چیزى که آن را توفیق و مقدس مى‏شمارند، بى‏کارى است که خوشا به حال کسانى که نیاز ندارند کارى داشته باشند. حال کسى که بیچاره است، دیگر چه کار مى‏توان کرد؟ در صورتى که اصلاً مسئله نیاز و بى‏نیازى مطرح نیست.

اولاً کار یک وظیفه است. حدیث «مَلعُون مَن اَلقى کَلَّهُ عَلَى النّاسِ» ناظر به این جهت است، ولى ما اکنون درباره کار از این نظر بحث نمى‏کنیم که کار یک وظیفه اجتماعى است و اجتماع حقّى برگردن انسان دارد و یک فرد هرچه مصرف مى‏کند، محصول کار دیگران است. اگر نظریه مارکسیست‏ها را بپذیریم، اساسا ثروت و ارزش و هر چیزى که ارزش دارد، تمام ارزشش به کارى بستگى دارد که در راه ایجاد آن انجام گرفته است. یعنى کالا و کالا بودن کالا در واقع تجسّم کارى است که روى آن انجام شده است. حال اگر این نظریه صد در صد درست نباشد، هر چیزى که انسان مصرف مى‏کند، دست کم مقدارى از ارزش آن در برابر کارى است که روى آن انجام گرفته است. لباسى که مى‏پوشیم، غذایى که مى‏خوریم، کفشى که به پا مى‏کنیم، مسکنى که در آن زندگى مى‏کنیم، هرچه را که نظر کنیم، مى‏بینیم در نتیجه کار دیگران غرق هستیم. کتابى که جلومان گذاشته و مطالعه مى‏کنیم، محصول کار دیگران است؛ آنکه تألیف کرده؛ آنکه کاغذ ساخته؛ آنکه چاپ کرده؛ آنکه جلد نموده و غیره. انسان در اجتماعى که زندگى مى‏کند، در محصول کار دیگران غرق است و به هر بهانه‏اى بخواهد، از زیر بار کار شانه خالى کند، همان فرموده پیامبر است که سنگینى او روى دوش دیگران هست بدون اینکه کوچک‏ترین سنگینى از دیگران به دوش گرفته باشد

در قضیه 9 دی سال 88 یک نکته اساسی وجود دارد و آن نکته بر می گردد به هویت و ماهیت انقلاب یعنی همان روحی که حاکم بود بر اصل انقلاب ما و حضور عظیم بی نظیر تاریخی در سال 57 - در 9 دی این روح به شکل بارزی نشان داده شد - به طوری که جای انکار و تردید و تأمل را برای هیچکس از بدخواهان، دوستان، دشمنان و دیگران باقی نگذاشت. آن روح چه بود؟ روح دیانت حاکم بر دلهای مردم. پس اینجا ما دو عنصر در کنار هم داریم: یک عنصر عنصر مردم است که مردم در هر کشور و جامعه ای، اگرچنانچه همت کنند، بصیرت به خرج بدهند، عمل کنند و وارد میدان بشوند؛ همه مشکلات را  می توانند حل کنند. یعنی بزرگترین کوهها در مقابل حضور مردم از بین می رود. می توانند کوههای بزرگ را جابجا کنند؛ این یک حقیقت آشکاری است که بسیاری از تحلیل گران اجتماعی این حقیقت را درست لمس و درک نکرده اند اما ما این را لمس کرده ایم.
.برای ادامه اینجارالینک کنیدالبته همه می دانیم که دلها دست خداست. آورنده مردم به عرصه